Moja siostrzenica była w Anglii i pilnowała mego wnuczka. Chciała na uroczystość Wszystkich Świętych przyjechać do Polski. Przyjechała, ale rozchorowała się. Proszki przeciwbólowe nie pomagały i w końcu znalazła się w szpitalu. Nie mogliśmy jej nawet odwiedzać, gdyż lekarze nie wiedzieli co jej jest. W ciągu dwóch dni była już pod respiratorem. Lekarze przygotowywali nas na najgorsze. My cały czas modliliśmy się. W piątek modliłam się o to, by ksiądz zdążył do niej przyjść z ostatnim sakramentem. Zaczęłam w tej intencji Nowennę Pompejańską i obiecałam Matce Bożej, że dam świadectwo, jeśli Basia wyjdzie z tej choroby. W sobotę kuzynka powiedziała mi, że jeśli Basia przeżyje do niedzieli, to będzie cud. I cudu doświadczyliśmy. Basia w niedzielę siedziała i nawet zjadła kleik, mimo że dzień wcześniej była nieprzytomna i pod respiratorem, a w dodatku miała bardzo złe wyniki. Lekarze mówili otwarcie, że nie da się wyjść z tej choroby. Powiedzieli, że nie wiedzą, co się stało. My wiemy, że był to cud Matki Bożej. Do dziś czuje się ona dobrze. W dodatku w rodzinie nie działo się dobrze, ale ta choroba sprawiła, że w rodzinie zagościła zgoda i przebaczenie.
To tylko jeno z bardzo wielu świadectw jakie można usłyszeć podczas zawierzenia.